गंभीर

आकाश भारलेले सारे सरून गेले
तारे विझून गेले, वारे विरून गेले

घनघोर पावसाला बोलावले कितीदा
शेतास थेंब थोडे ओले करून गेले

जीवनाला ग्रासणारी वंचना माझी सखी
जाणतो आहे अता मी, वेदना माझी सखी

काय हे झाले फुलांचे वाळल्या का पाकळ्या?
वाळवंटी या सुखांची कल्पना माझी सखी

चांद होता, रात होती, रातराणी सोबती
आसमंती प्रीत होती, धुंद गाणी सोबती

सूर होता, नूर होता, पूर होता जीवनी
हाय आता आठवांच्या रिक्त खाणी सोबती

माझे म्हणू जयाला, सारे तुझेच होते
तारे तुझेच होते... वारे तुझेच होते!

जे वाहतो तयाला ओझे कसे म्हणू मी
पाठीवरी फुलांचे भारे तुझेच होते

जीवनात चंद्रमा असेलही... नसेलही...
काळजात पौर्णिमा असेलही... नसेलही...

भाग्यदा ललाटरेख शोधली कितीकदा
यापुढे तिची तमा असेलही... नसेलही...

इतका का छळ सखे
कुठले हे बळ सखे

तुझिया जाण्यामुळे
हृदयावर वळ सखे

सखये तू राहतेस दूर किती...
इकडे मी पोहतोय पूर किती...

सगळे दिधले तुलाच अंतरंग
उसने आणू अजून नूर किती?

रक्त माझे आटले, आता पुरे
श्वास माझे थांबले, आता पुरे

ओढतो आहेस का चाबूक तू
चाबकाला लागले, आता पुरे!

जायचे आहे कुठे ते स्पष्ट कोठे?
थांबलो आहे इथे ते इष्ट कोठे?

दूर मी लोटू कशी संदिग्धता ही
जन्मत: माझीच जी ती दुष्ट कोठे

जायचे नाही मला मी जात नाही
थांबण्यासाठी कशाचे कष्ट कोठे!

निर्णयाला वेळ थोडा लावणारी
मंद बुद्धी ही जरा, ही भ्रष्ट कोठे?

जाणतो आता जरा या जाणीवांना
अंतरीची मुग्ध बोली क्लिष्ट कोठे?

उगाच रांधत, वाढत होतो दुसर्‍या कोणासाठी
उगाच उष्टी काढत होतो दुसर्‍या कोणासाठी

रांधत होतो ज्याच्यासाठी नव्हती त्याला पर्वा
मीच सुखाने राबत होतो दुसर्‍या कोणासाठी